मास्टर

राजेन्द्रप्रसाद अधिकारी
काटे
कुटे
मारे
थुके
थुने
सक्नेले जे गरे पनि हुने
आहा ! कति राम्रो रोबोट !!!

आमा तिम्रा सन्तानहरु

नारायण रेग्मी
आमा तिम्रा सन्तानहरु मरे चोकै चोकमा
साक्क सुक्क कनि आँसु झरे शोकै शोकमा

मनामुरी फलाउने जग्गा छैन आज
चिहिल विहिल सडकभरि मरे भोकै भौकमा

चाहे हिमाल चाहे पहाड जहाँ जन्मे पनि
मान्छॆले नै मान्छे खालान् परे झोकै झोकमा

आँखामा पैसै पैसा सिउरी खेलेपछि
दुई मुठी सास गुमाउँदै मरे लोकै लोकमा

मान्छेले नै मान्छे मार्नु सामान्य भो किन
चाहिदैन कुनै कारण मरे ठोकै ठोकमा

परेवाहरु

नदीश
परेवाहरु
निर्दोष कीराहरु ज्यूँदै निल्ने
हत्याराहरु हुन्

परेवाहरु
अरुकै घरभित्र रजाइँ गरी बस्ने
सामन्तहरु हुन्

परेवाहरु
मानिसका तालुमा निसंकोच विष्ट्याउने
असभ्यहरु हुन्

परेवाहरु
खुल्लम-खुल्ला यौनक्रीडामा मस्त रहने
सांस्कृतिक विकृतिहरु हुन्

आऊ
शान्तिप्रेमी सभ्य महानागरिकहरु
एक-एक गर्दैसम्पूर्ण परेवाहरु मारौँ ।

स्वप्न परी

राजकुमार महर्जन
जब हुन्छु म तिमीबाट टाढा
लाग्न थाल्दछ बिरानो सारा
लाग्दछ हैनन् यी साथीभाइ मेरा
हौ तिमी मात्र एक सहारा

हिमालयकी छोरी गुराँस झै हँसिली
वसन्तको बर्षात झै छौ रसिली
हे पि्रय मेरी तिमी हौ कादम्बिनी
तिमी नै हौ मेरी कोमल सरोजनी

तिम्रो रुप र लावण्यको वर्णन गरुँ कसरी
म प्रेमी तिम्रो भएको छु आज पागलसरी
सम्हाल हे सुन्दरी तिम्रा ती आँचल
गर्जिरहेछ आकाश त्यो विना बादल

अुखा तिम्रा छन ती बदाम बैजनी
धरतीमा परेको प्रथम रश्मिनी
तिम्रो समीपबाट गुज्रदा रोकिन्छ वायुको गित
तिम्रो सामु झुक्छिन् कामदेवकी रति

तिमी सामु पर्दा भन्न केही नसकी
कति रात बिताए गगनका नक्षत्र गनी
तिमीलाई नसम्झेको छैन कुनै दिन
तिमीलाई पुकारिरहेछ हर धड्कन

रङ्गमंचमा रोबोट

नाकिमा
जब थिचियो
रिमोटको अन बटन
तब तु हाजिर भयो
रङ्गमंचमा रोबोट ।

रिमोटको
पहिलो बटन थिचियो
र रोबोटले सिउरियो-
शिरमा श्रीपेच ।

रिमोटकोदोस्रो बटन थिचियो
र रोबोटले बोक्यो-
पिठ्यूँमा बुट ।

रिमोटको
तेस्रो बटन थिचियो
र रोबोटले गायो-
'हमारा भारत महान् ।'

आतुर छन् दर्शकहरु
कहिले पड्किएला ?
स्टेजमा एम्बुस ।